Add a Title
درمان - اختلال اضطراب فراگیر در بزرگسالان
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یک وضعیت طولانی مدت است، اما تعدادی از درمان‌های مختلف می‌تواند کمک کند. با توجه به سیستم و بهداشت و درمان محل زندگی شما٬ این درمان‌ها می‌توانند متفاوت باشند.
اگر در کنار اختلال اضطراب فراگیر مشکلات دیگری مانند افسردگی یا سوء مصرف الکل دارید، ممکن است قبل از انجام درمان مخصوص اختلال اضطراب فراگیر نیاز به درمان آنها داشته باشید.
درمان‌های روانشناختی برای اختلال اضطراب فراگیر
اگر پزشک تشخیص داده که شما دچار اختلال اضطراب فراگیر هستید، معمولاً به شما توصیه می‌شود قبل از مصرف دارو، درمان روانشناختی را امتحان کنید.
با درمان‌های گفتاری مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) و آرامش کاربردی معمولا نتایج خوبی بدست می‌آید.
خودیاری هدایت شده و درمان شناختی رفتاری (CBT)
پزشک عمومی یا خدمات گفتاردرمانی شما ممکن است به شما توصیه کند که یک دوره آموزشی خودیاری را امتحان کنید تا ببینید آیا می‌تواند به شما کمک کند تا با اضطراب خود کنار بیایید.
دوره‌های خودیاری برای اختلال اضطراب فراگیر معمولا بر اساس اصول درمان شناخت ی رفتاری (CBT) است.
درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی از گفتار درمانی است که می‌تواند با تغییر طرز فکر و رفتارتان به شما در مدیریت مشکلات‌تان کمک کند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) یکی از موثرترین درمان‌ها برای اختلال اضطراب فراگیر است.
ارائه خودیاری و درمان شناختی رفتاری (CBT) به شما به روش‌های مختلفی ممکن است:
از طریق یک کتاب کار درمان شناختی رفتاری (CBT) یا دوره کامپیوتر بر اساس زمانی که دوست دارید و مناسب شما است
از طریق یک کتاب کار درمان شناختی رفتاری (CBT) یا دوره کامپیوتر با حمایت یک درمانگر که هر یک یا دو هفته یکبار به او مراجعه می‌کنید
شرکت در یک دوره گروهی که در آن شما و سایر افراد با مشکلات مشابه هر هفته با یک درمانگر ملاقات می‌کنید تا راه‌های مقابله با اضطراب خود را بیاموزید.
اگر این درمان‌های اولیه کمکی نکرد، معمولاً درمان شناختی رفتاری (CBT) فشرده‌تری به شما ارائه می‌شود که معمولاً به مدت ۳ تا ۴ ماه٬ جلسات هفتگی با یک درمانگر دارید، یا نوع دیگری از درمان به نام آرام‌سازی کاربردی یا دارو به شما پیشنهاد می‌شود.
آرامش (ریلکسیشن) کاربردی
آرامش (ریلکسیشن) کاربردی بر شل کردن عضلات شما به روشی خاص در شرایطی که معمولاً باعث اضطراب می‌شود تمرکز دارد.
این تکنیک باید توسط یک درمانگر آموزش دیده آموزش داده شود و به طور کلی شامل موارد زیر است:
یاد بگیرید چگونه عضلات خود را ریلکس و شل کنید
یاد بگیرید چگونه عضلات خود را به سرعت و در پاسخ به یک محرک ریلکس و شل کنید
تمرین ریلکس و شل کردن عضلات در شرایطی که شما را مضطرب می‌کند
همانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، درمان آرامش (ریلکسیشن) کاربردی معمولاً به معنای ملاقات با یک درمانگر برای یک جلسه یک ساعته هر هفته به مدت۳ تا ۴ ماه است.
آرامش درمانی ممکن است در همه زمینه‌ها در دسترس نباشد، بنابراین ممکن است در عوض درمان شناختی رفتاری (CBT) به شما پیشنهاد شود.
دارو
اگر درمان‌های روانشناختی بالا کمک نکردند یا ترجیح می‌دهید آنها را امتحان نکنید، معمولاً به شما دارو پیشنهاد می‌شود.
پزشک عمومی شما می‌تواند انواع مختلفی از داروها را برای درمان اختلال اضطراب فراگیر تجویز کند.
برخی از داروها برای مصرف کوتاه مدت طراحی شده‌اند، در حالی که برخی دیگر برای دوره‌های طولانی تری تجویز می‌شوند.
با توجه به علائم‌تان، ممکن است برای درمان علائم فیزیکی و همچنین علائم روانی خود به دارو نیاز داشته باشید.
اگر قصد مصرف دارو برای اختلال اضطراب فراگیر را دارید، پزشک عمومی شما باید قبل از شروع دوره درمانی، گزینه‌های مختلف را با جزئیات با شما در میان بگذارد، از جمله:
انواع مختلف دارو
طول درمان
عوارض جانبی و تداخلات احتمالی با سایر داروها
اگر باردار هستید، در حال برنامه‌ریزی برای بارداری یا شیردهی هستید، کدام دارو برای شما بهترین است
شما همچنین باید به طور منظم با پزشک خود قرار ملاقات داشته باشید تا پیشرفت خود را در هنگام مصرف دارو برای اختلال اضطراب فراگیر ارزیابی کنید.
این معمولاً هر ۲ تا ۴ هفته برای ۳ ماه اول و سپس هر ۳ ماه بعد از آن انجام می‌شود.
اگر فکر می‌کنید ممکن است عوارض جانبی ناشی از داروهای خود را تجربه کنید، به پزشک عمومی خود بگویید. ایشان ممکن است بتواند دوز شما را تنظیم کند یا یک داروی جایگزین تجویز کند.
مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)
در بیشتر موارد، اولین دارویی که به شما پیشنهاد می‌شود، نوعی داروی ضد افسردگی به نام مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) است.
این نوع د ارو با افزایش مقدار یک ماده شیمیایی به نام سروتونین در مغز شما عمل می‌کند.
نمونه‌هایی از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) که ممکن است برای شما تجویز شود عبارتند از:
مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) را می‌توان به صورت طولانی مدت مصرف کرد، اما مانند سایر داروهای ضد افسردگی، ممکن است چندین هفته طول بکشد تا شروع به کار کنند.
معمولاً با دوز کم شروع می‌کنید، که ممکن است به تدریج با تطبیق بدن با دارو افزایش یابد.
عوارض جانبی رایج مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) عبارتند از:
احساس آشفتگی
حالت تهوع است یا استفراغ
سوء هاضمه
کاهش اشتها و کاهش وزن
تاری دید
تعرق مفرط
سردرد
مشکلات خواب (بی خوابی) یا خواب آلودگی
مشکل در رسیدن به ارگاسم در طول رابطه جنسی یا خودارضایی
در مردان، مشکل در به دست آوردن یا حفظ نعوظ (اختلال نعوظ)
این عوارض جانبی باید با گذشت زمان بهبود یابند، اگرچه برخی ممکن است به وضعیت زمینه‌ای شما مرتبط باشند.
مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRIs)
اگر مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) به کاهش اضطراب شما کمک نکنند، ممکن است نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRI) برای شما تجویز شود.
این نوع دارو میزان سروتونین و نورآدرنالین را در مغز شما افزایش می‌دهد.
نمونه‌هایی از مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRI) که ممکن است برای شما تجویز شود عبارتند از:
عوارض جانبی رایج مهارکننده بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRI) عبارتند از:
حالت تهوع
خواب آلودگی
سرگیجه
خشکی دهان
یبوست
ب یخوابی
تعریق
مشکلات جنسی، مانند میل جنسی کم یا مشکل در نعوظ
مهارکننده بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRI) همچنین می‌توانند فشار خون شما را افزایش دهند، بنابراین فشار خون شما به طور منظم در طول درمان کنترل می‌شود.
مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI)، برخی از عوارض جانبی (مانند حالت تهوع، ناراحتی معده، مشکلات خواب و احساس بی‌قراری یا اضطراب بیشتر) در ۱ یا ۲ هفته اول درمان شایع تر است، اما این عوارض معمولاً با سازگاری بدن شما برطرف می‌شود.
قطع داروهای ضد افسردگی
اگر داروی شما بعد از حدود ۲ ماه از درمان کمکی نکرد یا عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کرد، پزشک عمومی ممکن است یک داروی جایگزین تجویز کند.
هنگامی که شما و پزشک عمومی تصمیم بگیرید که باید مصرف داروی خود را متوقف کنید، معمولاً دوز خود را به آرامی در طی چند هفته کاهش می‌دهید تا خطر ایجاد عوارض ترک کمتر شود.
هرگز مصرف داروی خود را قطع نکنید مگر اینکه پزشک عمومی به طور خاص به شما توصیه کند.
پرهگابالین
اگر SSRIها و SNRIها برای شما مناسب نباشند، ممکن است پرهگابالین به شما پیشنهاد شود.
این دارویی است که به عنوان ضد تشنج شناخته می‌شود و برای درمان شرایطی مانند صرع استفاده می‌شود، اما مشخص شده است که در درمان اضطراب نیز مفید است.
عوارض جانبی پرهگابالین می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
خواب آلودگی
سرگیجه
افزایش اشتها و افزایش وزن
تاری دید
سردرد
خشکی دهان
بنزودیازپین‌ها
بنزودیازپین‌ها نوعی آرام‌بخش هستند که گاهی اوقات ممکن است به عنوان یک درمان کوتاه‌مدت در طول یک دوره شدید اضطراب استفاده شوند.
این به این دلیل است که آنها به کاهش علائم در عرض ۳۰ تا ۹۰ دقیقه پس از مصرف دارو کمک می‌کنند.
اگر برای شما بنزودیازپین تجویز شده باشد، معمولاً دیازپام است.
اگرچه بنزودیازپین‌ها در درمان علائم اضطراب بسیار موثر هستند، اما نمی‌توان آنها را برای مدت طولانی استفاده کرد.
این به این دلیل است که در صورت استفاده بیش از ۴ هفته می‌توانند اعتیاد آور شوند. همچنین پس از این مدت٬ بنزودیازپین‌ها اثر خود را از دست می‌دهند.
به این دلایل، معمولاً بنزودیازپین هر بار برای بیش از ۲ تا ۴ هفته تجویز نمی‌شود.
عوارض جانبی بنزودیازپین‌ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
خواب آلودگی
مشکل در تمرکز
سردرد
لرزش یا تکان خوردن غیرقابل کنترل در بخشی از بدن (رعشه)
میل جنسی کم
از آنجایی که خواب‌آلودگی یکی از عوارض جانبی رایج بنزودیازپین‌ها است، ممکن است با مصرف این دارو، توانایی شما در رانندگی یا کار با ماشین‌آلات تحت تأثیر قرار گیرد.
در طول درمان باید از این فعالیت‌ها خودداری کنید.
همچنین هنگام مصرف بنزودیازپین هرگز نباید الکل مصرف کنید یا از مواد مخدر استفاده کنید زیرا این کار می‌تواند خطرناک باشد.
ارجاع به متخصص
اگر درمان‌های ذکر شده در بالا را امتحان کرده‌اید و علائم قابل توجهی از اختلال اضطراب فراگیر دارید، ممکن است بخواهید با پزشک عمومی خود در مورد اینکه آیا باید به یک متخصص سلامت روان ارجاع داده شوید صحبت کنید.
با توجه به محل زندگی خود معمولاً به تیم سلامت روان محل زندگی خود ارجاع داده می‌شوید.
این تیم‌ها شامل طیف وسیعی از متخصصان هستند، از جمله:
روانپزشکان
پرستاران روانپزشکی
روانشناسان بالینی
کاردرمانگران
مددکاران اجتماعی
یک متخصص بهداشت روان مناسب از تیم محلی شما یک ارزیابی مجدد کلی از وضعیت شما انجام خواهد داد.
ایشان از شما در مورد درمان قبلی و میزان مؤثر بودن آن می‌پرسد.
ایشان همچنین ممکن است در مورد چیزهایی در زندگی شما بپرسد که ممکن است بر وضعیت شما تأثیر بگذارد یا اینکه چقدر از خانواده و دوستان حمایت دریافت می‌کنید.
سپس متخصص شما می‌تواند یک برنامه درمانی برای شما طراحی کند که هدف آن درمان علائم شما خواهد بود.
به عنوان بخشی از این طرح، ممکن است درمانی به شما پیشنهاد شود که قبلاً امتحان نکرده‌اید، که ممکن است درمان‌های روانشناختی یا دارو باشد.
از طرف دیگر، ممکن است ترکیبی از یک درمان روانشناختی با یک دارو یا ترکیبی از ۲ داروی مختلف به شما پیشنهاد شود.
بیشتر در اختلال اضطراب فراگیر در بزرگسالان
اطلاعات پزشکی و بهداشتی ما در دیجی‌پزشک دارای نشان کیفیت PIF TICK است. این یعنی استفاده از آن آسان است، به‌روز می‌باشد و بر پایه جدیدترین شواهد علمی تهیه شده است.