درمان - تیک عصبی
درمان
در صورت خفیف بودن، تیک‌های عصبی همیشه نیاز به درمان ندارند، اما اگر شدید باشند یا در زندگی روزمره اختلال ایجاد کنند، درمان‌هایی در دسترس هستند.
بسیاری از تیکها در نهایت پس از چند سال از بین می‌روند یا به طور قابل توجهی بهبود می‌یابند. اما در صورت عدم درمان، تیک‌های شدیدتر می‌تواند باعث مشکلاتی مانند مشکلات در مدرسه یا مشکلات اجتماعی شود.
نکات خودیاری
کارهای ساده‌ای وجود دارد که می‌توانید برای بهبود تیک‌های خود یا فرزندتان انجام دهید:
از استرس، اضطراب و بی‌حوصلگی دوری کنید - برای مثال، سعی کنید یک فعالیت آرامش بخش و لذت بخش (مانند ورزش یا یک سرگرمی) برای انجام دادن پیدا کنید. توصیه‌های بیشتر درباره ۱۰ روش کاهش دهنده استرس، اضطراب در کودکان و اضطراب، ترس و پانیک را بخوانید.
از خستگی زیاد خودداری کنید - تا حد امکان سعی کنید خواب شبانه خوبی داشته باشید.
سعی کنید تیک بچه خود را نادیده بگیرید و زیاد در مورد آن صحبت نکنید - توجه به آن ممکن است آن را بدتر کند.
به بچه خود نگویید که وقتی تیک می‌زند کار اشتباهی انجام داده است.
به بچه خود اطمینان دهید که همه چیز خوب است و دلیلی برای خجالت کشیدن ندارد.
به افراد دیگری که با آنها در ارتباط هستید در مورد تیکها اطلاع دهید تا از آنها آگاه باشند و بدانند که در صورت بروز تیک واکنشی نشان ندهند.
اگر فرزندتان در مدرسه مشکل دارد، با معلم او در مورد راه‌های مقابله با آن صحبت کنید. به عنوان مثال، اگر تیک‌های بچه‌تان به خصوص بد باشد، ممکن است به او اجازه داده شود که از کلاس خارج شود.
به طور مشابه، اگر تیکی دارید که کار را برای شما دشوار می‌کند، با کارفرمای خود صحبت کنید تا دریابید که آیا کمک و پشتیبانی در دسترس است یا خیر.
درمان‌های رفتاری
درمان رفتاری اغلب به عنوان یکی از اولین درمان‌ها برای تیکها توصیه می‌شود.
اگر پزشک احساس کند که درمان ممکن است به شما کمک کند، ممکن است به یک خدمات درمانی روانشناختی متخصص ارجاع داده شوید.
یکی از انواع اصلی درمان تیک، درمان معکوس عادت است. این درمان:
به شما در مورد تیک‌های عصبی آموزش می‌دهد
شما را از زمان رخ دادن تیک‌هایتان آگاه‌تر می‌کند و هر تمایلی را که در آن زمان احساس می‌کنید شناسایی می‌کند
به شما یاد می‌دهد که وقتی هوس انجام تیک می‌کنید، پاسخ جدیدی را انجام دهید - برای مثال، اگر تیک شما شامل بالا انداختن شانه‌ها است، ممکن است به شما آموزش داده شود که تا زمان ی که میل به تیک کردن از بین برود، بازوهای خود را دراز کنید.
همچنین ممکن است از مداخله رفتاری جامع برای تیک (CBiT) استفاده شود. این شامل یادگیری مجموعه ای از تکنیک‌های رفتاری برای کمک به کاهش تیکها است.
تکنیکی به نام مواجهه با پیشگیری از پاسخ (ERP) نیز گاهی اوقات استفاده می‌شود. این به شما کمک می‌کند تا یاد بگیرید احساس نیاز به تیک زدن را تا زمان فروکش کردن آن سرکوب کنید.
این تکنیک‌ها به طور معمول نیاز به چند جلسه با یک درمانگر دارند. در صورتی که بعد از اتمام درمان به استفاده از آنها ادامه دهید، بهترین عملکرد را خواهند داشت.
دارو
چندین دارو وجود دارد که می‌تواند به کنترل تیک ها کمک کند. برخی از داروهای مورد استفاده در زیر شرح داده شده است.
داروهای اعصاب
داروهای اعصاب که آنتی سایکوتیک‌ها نیز نامیده می‌شوند، داروهای اصلی تیک هستند. آنها با تغییر اثرات مواد شیمیایی در مغز که به کنترل حرکات بدن کمک می‌کنند، عمل می‌کنند.
به عنوان مثال می‌توان به ریسپریدون، پیموزاید و آریپیپرازول اشاره کرد.
عوارض جانبی داروهای اعصاب می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
برخی از داروهای اعصاب می‌توانند اثرات اضافی مانند خواب آلودگی، لرزش و پرش داشته باشند.
سایر داروها
همچنین طیف وسیعی از داروهای دیگر وجود دارد که ممکن است برای کاهش تیک و درمان شرایط مرتبط استفاده شود.
از جمله:
کلونیدین - دارویی که می‌تواند به طور همزمان به کاهش تیک و درمان علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) کمک کند.
تترابنازین - دارویی که می‌تواند تیکها را در افراد مبتلا به بیماری زمینه‌ای مانند بیماری هانتینگتون که باعث حرکات سریع و تکرار شونده می‌شوند، کاهش دهد.
تزریق سم بوتولینوم (بوتاکس)- این سم به ماهیچه‌های خاصی تزریق می‌شود تا آنها را آرام کند و از تیک جلوگیری کند، اگرچه اثر آن معمولاً فقط تا ۳ ماه باقی می‌ماند.
این درمان‌ها هر کدام خطر عوارض جانبی دارند. در صورت داشتن هر گونه نگرانی با یک پزشک در مورد این موضوع صحبت کنید.
عمل جراحی
نوعی جراحی به نام تحریک عمقی مغز در چند مورد از موارد شدید سندرم تورِت استفاده شده است.
این عمل شامل قرار دادن ۱ یا چند الکترود (صفحات فلزی کوچک) در ناحیه‌ای از مغز است که با تیکها مرتبط است.
الکترودها با استفاده از سوزن‌های ظریف از طریق سوراخ‌های کوچک در جمجمه شما قرار داده می‌شوند. این کار تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود.
سیم‌های نازک از الکترودها به یک مولد پالس (دستگاهی شبیه به ضربان ساز) که زیر پوست قفسه سینه شما قرار می‌گیرد، کشیده می‌شود. این دستگاه جریان الکتریکی برای کمک به تنظیم سیگنال‌‌های مغز و کنترل تیک‌های شما ایجاد می‌کند.
هنوز در مورد اثربخشی و ایمنی این روش تردید وجود دارد، بنابراین فقط در تعداد کمی از بزرگسالانی که تیک‌های شدید دارند و به سایر درمان ها پاسخ نداده‌اند، در نظر گرفته می‌شود.
قبلی