چگونه انجام می‌شود - جراحی رباط صلیبی زانو
چگونه انجام می‌شود
از چندین روش می‌توان برای بازسازی رباط صلیبی قدامی (ACL) استفاده کرد. شایع‌ترین روش، استفاده از تاندون از جای دیگری از بدن برای جایگزینی رباط صلیبی است.
شما یا بیهوشی عمومی خواهید داشت، به این معنی که در طول عمل کاملاً خواب خواهید بود، یا یک بی حسی نخاعی، که در آن بی حس کننده به ستون فقرات شما تزریق می‌شود تا هوشیار باشید اما نمی‌توانید درد را احساس کنید.
متخصص بیهوشی شما در مورد این روش با شما صحبت می‌کند و می‌تواند نوع بیهوشی را به شما توصیه کند.
این عمل بین ۱ ساعت تا ۱ ساعت و ۳۰ دقیقه طول خواهد کشید و معمولاً نیاز به یک شب بستری در بیمارستان دارد.
بررسی زانو
پس از بیهوشی، جراح داخل زانوی شما را معمولاً با یک ابزار پزشکی به نام آرتروسکوپ به دقت بررسی می‌کند.
جراح شما بررسی می‌کند که رباط صلیبی شما پاره شده است و به دنبال آسیب به سایر قسمت‌های زانوی شما خواهد بود. هر آسیب دیگری که پیدا شود ممکن است در طول جراحی رباط صلیبی یا بعد از عمل ترمیم شود.
پس از تایید پارگی رباط صلیبی، جراح بافت پیوندی را برای جابجایی خارج می‌کند.
بافت پیوندی
بافت‌های مختلفی می‌توانند برای جایگزینی رباط صلیبی شما استفاده شوند. بافتی که از بدن خود شما گرفته شود، اتوگرافت (پیوند خودی) نامیده می‌شود. بافتی که از اهدا کننده گرفته شود، آلوگرافت نامیده می‌شود.
اهدا کننده کسی است که اجازه داده است بخشی از بدن او پس از مرگ برای کسی که به آن نیاز دارد استفاده شود.
قبل از عمل، جراح بهترین گزینه را با شما در میان می‌گذارد.
بافت‌هایی که می‌توانند برای جایگزینی رباط صلیبی شما استفاده شوند عبارتند از:
نوار تاندون کشکک زانو - این تاندون از پایین کشکک زانو (کاسه زانو) تا بالای استخوان ساق پا (درشت نی) در جلوی زانو کشیده شده است.
بخشی از تاندون‌های همسترینگ شما - این تاندون‌ها از پشت زانو در قسمت داخلی، تا انتهای ران شما کشیده شده‌اند.
بخشی از تاندون چهارسر ران شما - این تاندونی است که کشکک زانو را به عضله چهارسر ران متصل می‌کند، که عضله بزرگ جلوی ران است.
آلوگرافت (بافت اهدا کننده) - این می‌تواند تاندون کشکک زانو یا تاندون آشیل (تاندونی که پشت پاشنه را به ماهیچه ساق پا متصل می‌کند) از یک اهدا کننده باشد.
پیوند مصنوعی - این یک ساختار لوله‌ای است که برای جایگزینی رباط پاره شده طراحی شده است.
متداول‌ترین بافت‌های پیوندی اتوگرافت، عبارتند از تاندون کشکک و تاندون‌های همسترینگ. هر دو به یک اندازه موفق آمیز بوده‌اند.
بافت آلوگرافت ممکن است گزینه ترجیحی برای افرادی باشد که قرار نیست ورزش‌های سنگین مانند بسکتبال یا فوتبال انجام دهند، زیرا این تاندون‌ها کمی ضعیف تر هستند.
در حال حاضر از بافت‌های مصنوعی در شرایط خاصی مانند جراحی ترمیمی و آسیب‌های چند رباطی استفاده می‌شود.
بافت پیوندی برداشته شده و به اندازه مناسب بریده می‌شود. سپس در زانو قرار داده شده و به استخوان ران (فمور) و استخوان ساق پا (درشت نی) ثابت می‌شود.
این کار معمولا با استفاده از تکنیکی به نام آرتروسکوپی زانو انجام می‌شود.
آرتروسکوپی
آرتروسکوپی نوعی جراحی سوراخ کلید است. در این روش از وسیله‌ای پزشکی به نام آرتروسکوپ استفاده می‌شود که لوله‌ای نازک و قابل انعطاف است که درون آن دسته‌هایی از کابل‌های فیبر نوری به عنوان منبع نور و دوربین عمل می‌کنند.
جراح شما برش کوچکی در جلوی زانوی شما ایجاد کرده و آرتروسکوپ را وارد می‌کند.
آرتروسکوپ مفصل زانوی شما را روشن می‌کند و تصاویر زانوی شما را به مانیتور تلویزیون منتقل می‌کند. این به جراح اجازه می‌دهد تا داخل زانوی شما را به وضوح ببیند.
برش‌های کوچک دیگری در زانوی شما ایجاد می‌شود تا سایر ابزارهای پزشکی را بتوان وارد آن کرد. جراح از این ابزارها برای برداشتن رباط پاره شده و بازسازی رباط صلیبی شما استفاده می‌کند.
جراح برای عبور بافت جدید تونلی در استخوان شما ایجاد می کند.
بافت پیوندی در همان محل رباط صلیبی قدیمی قرار می‌گیرد و با پیچ‌ها یا منگنه‌هایی که برای همیشه در زانوی شما باقی می‌مانند، در جای خود ثابت می‌شود.
معاینه نهایی
پس از اینکه بافت پیوند محکم شد، جراح شما استحکام آن برای نگه داشتن زانو را آزمایش می‌کند.
جراح همچنین بررسی می‌کند که زانوی شما دامنه کامل حرکت را داشته باشد و پیوند، زانو را در هنگام خم شدن یا حرکت، پایدار نگه دارد.
وقتی جراح از عملکرد صحیح همه چیز راضی شد، برش‌ها را بخیه زده و پانسمان می‌کند.
بعد از عمل، برای شروع بهبودی به بخش بستری بیمارستان منتقل خواهید شد.
درباره بهبودی پس از جراحی زانو بیشتر بخوانید.
خطرات
بعدی
آماده شدن
قبلی