درمان غیر جراحی - بی‌اختیاری ادرار
درمان غیر جراحی
درمان شما به نوع بی‌اختیاری ادرار و شدت علائم شما بستگی دارد.
اگر بی‌اختیاری ادرار ناشی از یک مشکل یا بیماری زمینه‌ای باشد، ممکن است علاوه بر درمان بی‌اختیاری، برای این وضعیت نیز تحت درمان قرار بگیرید.
ابتدا درمان‌های محافظه کارانه که شامل دارو یا جراحی نمی‌شوند، امتحان می‌شوند. از جمله:
تغییر سبک زندگی
تمرین عضلات کف لگن (تمرینات کگل)
تمرین مثانه
پس از این، ممکن است دارو یا جراحی در نظر گرفته شود.
این صفحه درباره درمان‌های غیر جراحی برای بی‌اختیاری ادرار است. همچنین در مورد عمل‌های جزئی و جراحی اطلاعات کسب کنید.
تغییر سبک زندگی
پزشک عمومی ممکن است به شما پیشنهاد کند بدون توجه به نوع بی‌اختیاری ادراری، تغییرات ساده‌ای در سبک زندگی خود برای بهبود علائم خود ایجاد کنید.
به عنوان مثال، پزشک عمومی ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
کاهش مصرف کافئین، که در چای، قهوه و نوشابه وجود دارد، زیرا کافئین می‌تواند میزان ادرار تولیدی بدن را افزایش دهد.
تغییر مقدار مایعاتی که در روز می‌نوشید، زیرا نوشیدن زیاد یا کم می‌تواند بی‌اختیاری را بدتر کند
کاهش وزن در صورتی که اضافه وزن دارید یا چاق هستید - از ماشین حساب وزن سالم استفاده کنید تا متوجه شوید که آیا وزن مناسبی نسبت به قد خود دارید یا خیر
تمرین عضلات کف لگن
عضلات کف لگن شما مثانه و مجرای ادرار (لوله‌ای که ادرار را از مثانه شما خارج می‌کند) را احاطه کرده و جریان ادرار را هنگام ادرار کردن کنترل میکنند.
عضلات ضعیف یا آسیب دیده کف لگن می‌توانند باعث بی‌اختیاری ادرار شوند، بنابراین تقویت این عضلات اغلب توصیه می‌شود.
پزشک عمومی ممکن است شما را برای شروع برنامه‌ای برای تمرین عضلات کف لگن به متخصص ارجاع دهد.
متخصص ارزیابی می‌کند که آیا می‌توانید ماهیچه‌های کف لگن خود را منقبض کنید و اگر می‌توانید به چه میزان.
اگر بتوانید عضلات کف لگن خود را منقبض کنید، بر اساس ارزیابی شما یک برنامه تمرینی به شما داده می‌شود.
برنامه شما باید شامل حداقل ۸ انقباض عضلانی حداقل ۳ بار در روز باشد و حداقل ۳ ماه طول بکشد. اگر تمرینات بعد از این مدت به شما کمک کرد، می‌توانید به انجام آنها ادامه دهید.
تحقیقات نشان داده است که تمرین عضلات کف لگن می‌تواند برای همه افراد مبتلا به بی‌اختیاری ادرار مفید باشد.
درباره تمرینات کف لگن بیشتر بدانید.
تحریک الکتریکی
اگر نمی‌توانید عضلات کف لگن خود را سفت کنید، ممکن است استفاده از تحریک الکتریکی توصیه شود.
یک پروب کوچک داخل واژن یا داخل مقعد (در آقایان) قرار داده می‌شود. جریان الکتریکی از طریق پروب عبور می‌کند. این به تقویت عضلات کف لگن شما در حین ورزش کمک می‌کند.
ممکن است تحریک الکتریکی برایتان دشوار یا ناخوشایند باشد، اما اگر بدون آنها نتوانید عضلات خود را سفت کنید، ممکن است مفید باشد.
بیوفیدبک
بیوفیدبک راهی برای نظارت بر عملکرد شما در انجام تمرینات عضلات کف لگن است با ارائه بازخورد در حین انجام آنهاست.
چندین روش مختلف برای بیوفیدبک وجود دارد:
یک کاوشگر کوچک در واژن یا مقعد (در آقایان) وارد می‌شود که وقتی عضلات فشرده می‌شوند را حس می‌کند و اطلاعات را به صفحه کامپیوتر می‌فرستد.
الکترودها می‌توانند به پوست شکم یا اطراف مقعد متصل شوند - این الکترودها زمانی که ماهیچه‌ها فشرده می‌شوند را حس میکنند و اطلاعات را به صفحه کامپیوتر می‌فرستند.
شواهد زیادی وجود ندارد که نشان دهد بیوفیدبک برای افرادی که از تمرین عضلات کف لگن برای بی‌اختیاری ادرار استفاده میکنند، فواید قابل توجهی دارد، اما این روش ممکن است به انگیزه برخی افراد برای انجام تمریناتشان کمک کند.
اگر می‌خواهید بیوفیدبک را امتحان کنید، با متخصص خود صحبت کنید.
مخروط‌های واژن
ممکن است از مخروط های واژن برای کمک به تمرین عضلات کف لگن استفاده شود. این وزنه‌های کوچک داخل واژن قرار م یگیرند.
وزنه ها را با استفاده از عضلات کف لگن در جای خود نگه می‌دارید. پس از مدتی و زمانی که بتوانید، از مخروط واژنی بزرگتر که وزن بیشتری دارد، استفاده خواهید کرد.
برخی از زنان استفاده از مخروط های واژن را ناراحت کننده یا ناخوشایند می‌دانند، اما ممکن است به بی‌اختیاری استرسی یا مختلط کمک کند.
تمرین مثانه
اگر بی‌اختیاری فوری برای شما تشخیص داده شده است، یکی از اولین درمان‌هایی که ممکن است به شما پیشنهاد شود، تمرین مثانه است.
اگر بی‌اختیاری ادراری مختلط دارید، تمرین مثانه نیز ممکن است با تمرین عضلات کف لگن ترکیب شود.
این شامل یادگیری تکنیک‌هایی برای افزایش مدت زمان بین احساس نیاز به دفع ادرار و دفع واقعی ادرار است. این دوره معمولاً حداقل ۶ هفته طول می‌کشد.
محصولاتی برای بی‌اختیاری
در حالی که محصولات بی‌اختیاری درمانی برای بی‌اختیاری ادرار نیستند، ممکن است آنها برای مدیریت وضعیت شما در حالی که منتظر ارزیابی یا منتظر شروع درمان هستید مفید باشند. محصولات بی‌اختیاری ادرار عبارتند از:
محصولات جاذب، مانند لباس زیر یا پد
کیسه‌های ادرار قابل حمل
سوند (لوله نازکی که برای تخلیه ادرار به مثانه وارد می‌شود)
وسایلی که در واژن یا مجرای ادرار قرار می‌گیرند تا از نشت ادرار جلوگیری کنند - درباره محصولات بی‌اختیاری بیشتر بدانید
دارو برای بی‌اختیاری استرسی
اگر بی‌اختیاری استرسی با تغییرات سبک زندگی یا ورزش به طور قابل توجهی بهبود نیابد، جراحی به عنوان گام بعدی توصیه می‌شود.
با این حال، اگر جراحی برای شما مناسب نیست یا می‌خواهید از عمل اجتناب کنید، ممکن است از یک داروی ضد افسردگی به نام دولوکستین بهره‌مند شوید. این دارو می‌تواند به افزایش تون عضلانی مجرای ادرار برای کمک به بسته نگه داشتن آن کمک کند.
شما باید قرص‌های دولوکستین را دو بار در روز مصرف کنید و بعد از ۲ تا ۴ هفته برای بررسی اینکه آیا دارو مفید است یا عوارض جانبی ایجاد می‌کند، ارزیابی خواهید شد.
عوارض جانبی احتمالی دولوکستین می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
مصرف دولوکستین را به طور ناگهانی قطع نکنید، زیرا ممکن است عوارض جانبی ناخوشایندی نیز ایجاد کند. پزشک عمومی دوز شما را به تدریج کاهش می‌دهد.
با این حال، دولوکستین برای همه افراد مناسب نیست، بنابراین پزشک عمومی در مورد هر گونه عارضه یا بیماری دیگری که دارید صحبت خواهد کرد تا ببیند آیا می‌توانید آن را مصرف کنید.
داروهای بی‌اختیاری فوریتی
آنتی موسکارینی‌ها (آنتی کولینرژیک‌ها)
اگر تمرین مثانه برای بی‌اختیاری ادراری شما موثر نباشد، پزشک عمومی ممکن است دارویی به نام آنتی موسکارینی (آنتی کولینرژیک) تجویز کند.
همچنین در صورت داشتن سندرم مثانه بیش فعال، که احساس نیاز مکرر به ادرار کردن است که می‌تواند با یا بدون بی‌اختیاری ادرار اتفاق بیفتد، ممکن است داروهای ضد موسکارینی نیز تجویز شوند.
رایج ترین انواع داروهای آنتی موسکارینی که برای درمان بی‌اختیاری فوریتی استفاده می‌شوند عبارتند از:
داریفناسین
اینها معمولاً به صورت قرص مصرف می‌شوند که ۲ یا ۳ بار در روز می‌بلعید، اگرچه اکسی بوتینین بصورت چسب پوستی نیز ارائه می‌شود که هفته‌ای دو بار روی پوست خود قرار می‌دهید.
معمولاً برای به حداقل رساندن عوارض جانبی احتمالی، با دوز کم شروع به مصرف دارو خواهید کرد. دوز دارو را می‌توان تا زمانی که دارو موثر باشد افزایش داد.
عوارض جانبی احتمالی آنتی موسکارینی‌ها عبارتند از:
خشکی دهان
یبوست
تاری دید
خستگی مفرط
در موارد نادر، آنتی موسکارینی‌ها می‌توانند منجر به افزایش فشار در داخل چشم (آب سیاه چشم) شوند که به آن گلوکوم زاویه بسته می‌گویند.
پس از ۴ هفته میزان تاثیر دارو بررسی می‌شود و در صورت ادامه اثر بخشی دارو هر ۶ تا ۱۲ ماه یکبار مورد ارزیابی قرار خواهید گرفت.
پزشک عمومی در مورد سایر شرایط پزشکی شما صحبت خواهد کرد تا مشخص کند کدام آنتی موسکارینی برای شما مناسب است.
میرابگرون
اگر آنتی موسکارینی‌ها برای شما مناسب نیستند، به بی‌اختیاری فوریتی کمک نکرده‌اند یا عوارض جانبی ناخوشایندی دارند، ممکن است یک داروی جایگزین به نام میرابگرون به شما پیشنهاد شود.
میرابگرون باعث شل شدن عضله مثانه می‌شود که به پر شدن مثانه و ذخیره ادرار کمک می‌کند. این دارو معمولاً به صورت قرص یا کپسولی است که یک بار در روز بلعیده می‌شود.
عوارض جانبی میرابگرون می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
ضربان قلب سریع یا نامنظم
راش پوستی
پزشک عمومی در مورد هر گونه بیماری دیگری که دارید صحبت خواهد کرد تا مشخص کند آیا میرابگرون برای شما مناسب است.
داروی شب ادراری
یک نسخه با دوز کم از دارویی به نام دسموپرسین ممکن است برای درمان شب ادراری، استفاده ش ود. شب ادراری نیاز مکرر به بیدار شدن در طول شب برای ادرار کردن است. این دارو به کاهش میزان ادرار تولید شده توسط کلیه‌ها کمک می‌کند.
ممکن است نوع دیگری از دارویی که در اواخر بعد از ظهر مصرف می‌شود، به نام دیورتیک لوپ نیز از بیدار شدن شما در شب برای دفع ادرار جلوگیری کند.
داروی دیورتیک باعث افزایش تولید و جریان ادرار از بدن شما می‌شود. با خارج کردن مایع اضافی از بدن در بعدازظهر، ممکن است علائم در شب بهبود یابد.
دیورتیک‌های لوپ مجوزی برای درمان شب ادراری ندارند. این بدان معناست که این دارو ممکن است تحت آزمایشات بالینی قرار نگرفته باشد تا مشخص شود آیا در درمان شب ادراری موثر و ایمن است یا خیر.
با این حال، یک پزشک عمومی یا متخصص ممکن است یک داروی بدون مجوز را در صورتی که فکر کند مزایای آن از معایب آن بیشتر است تجویز کند.
اگر یک پزشک عمومی در نظر دارد دیورتیک لوپ را تجویز کند، باید به شما بگوید که مجوز ندارد و خطرات و مزایای احتمالی را با شما در میان بگذارد.
عمل‌های جزئی و جر احی
بعدی
تشخیص
قبلی