درمان - بیماری عروق کرونر قلب

• بررسی اجمالی

• علائم

• علل

• تشخیص

• درمان

• بهبودی

• پیشگیری

درمان بیماری عروق کرونر قلب (CHD) می‌تواند به مدیریت علائم و کاهش خطر مشکلات بیشتر کمک کند.

بیماری عروق کرونر قلب را می‌توان با ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، دارو و در برخی موارد جراحی به طور موثر مدیریت کرد.

با درمان مناسب می‌توان علائم بیماری عروق کرونر قلب را کاهش داد و عملکرد قلب را بهبود بخشید.

کارهایی که می‌توانید برای کمک به بیماری عروق کرونر قلب (CHD) انجام دهید

اگر تشخیص داده شده که دچار بیماری عروق کرونر قلب هستید، ایجاد تغییرات ساده در شیوه زندگی می‌تواند خطر ابتلا به حملات بعدی را کاهش دهد.

به عنوان مثال، ترک سیگار بعد از حمله قلبی به سرعت خطر ابتلا به حمله قلبی در آینده را تقریباً به اندازه‌ فردی که سیگار نمی‌کشد، کاهش می دهد.

سایر تغییرات سبک زندگی، مانند تغذیه سالم‌تر و انجام ورزش منظم، خطر ابتلا به بیماری قلبی را در آینده کاهش می‌دهد.

درباره پیشگیری از بیماری عروق کرونر قلب (CHD) بیشتر بخوانید.

اطلاعات بیشتر

• ورزش و تناسب اندام

• تغذیه سالم

• سیگار نکشید

داروها

از داروهای مختلفی برای درمان بیماری عروق کرونر قلب (CHD) استفاده می‌شود. به طور کلی آنها با هدف کاهش فشار خون، گشاد کردن عروق یا جلوگیری از لخته شدن خون عمل می‌کنند.

برخی از داروهای قلبی دارای عوارض جانبی هستند، بنابراین یافتن داروهایی که برای شما مناسب است ممکن است مدتی طول بکشد. یک پزشک عمومی یا متخصص در مورد گزینه‌های مختلف با شما صحبت خواهد کرد.

داروهای قلب را نباید به طور ناگهانی و بدون توصیه پزشک قطع کرد زیرا این خطر وجود دارد که علائم شما را بدتر کند.

داروهای رقیق کننده خون

رقیق‌کننده‌های خون نوعی دارو هستند که می‌توانند با رقیق کردن خون و جلوگیری از لخته شدن آن، خطر حمله قلبی را کاهش دهند.

داروهای رایج رقیق کننده خون عبارتند از:

• آسپرین با دوز پایین

• کلوپیدوگرل

• ریواروکسابان

• تیکاگرلور

• پراسوگرل

اگر به بیماری عروق کرونر قلب (CHD) مبتلا نیستید یا پزشک مصرف آن را توصیه نکرده است، برای پیشگیری از حمله قلبی آسپرین مصرف نکنید.

استاتین‌ها

اگر کلسترول بالا دارید، ممکن است داروی کاهش دهنده کلسترول به نام استاتین تجویز شود.

مثال‌ها عبارتند از:

• آتورواستاتین

• سیمواستاتین

• روزوواستاتین

• پراواستاتین

• فلوواستاتین

استاتین‌ها با کند کردن تولید کلسترول LDL (لیپوپروتئین با چگالی کم) در کبد شما عمل می‌کنند.

این کار به حذف کلسترول LDL (کلسترول بد) از خون شما کمک می‌کند که باعث کاهش احتمال حمله قلبی می‌شود.

همه استاتین‌ها برای همه مناسب نیستند، بنابراین ممکن است لازم باشد چندین نوع مختلف را امتحان کنید تا نوع مناسب خود را پیدا کنید.

مسدود‌ کننده‌های بتا (بتابلاکرها)

مسدود کننده‌های بتا (بتابلاکرها)، از جمله آتنولول، بیزوپرولول، متوپرولول و نبیولول، اغلب برای پیشگیری از آنژین و درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند.

آنها با مسدود کردن اثرات یک هورمون خاص در بدن که باعث کند شدن ضربان قلب می‌شود، کار می‌کنند و برخی از بتابلاکرها جریان خون را بهبود می بخشند.

نیترات‌ها

از نیترات‌ها برای گشاد کردن رگ‌های خونی استفاده می‌شود. پزشکان گاهی اوقات از نیترات‌ها به عنوان گشادکننده عروق یاد می‌کنند.

آنها در اشکال مختلفی از جمله قرص، اسپری و چسب‌های پوستی مانند گلیسریل تری نیترات و ایزوسورباید مونونیترات موجود هستند.

نیترات‌ها با شل کردن عروق خونی باعث عبور خون بیشتر از آنها می‌شوند. این کار فشار خون شما را کاهش می‌دهد و باعث تسکین هر گونه درد قلبی می‌شود.

نیترات‌ها می توانند عوارض جانبی خفیفی از جمله سردرد، سرگیجه و برافروختگی پوست داشته باشند.

مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE).

مهارکننده‌های ACE معمولاً برای درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند. به عنوان مثال می‌توان به رامیپریل و لیزینوپریل اشاره کرد.

آنها فعالیت هورمونی به نام آنژیوتانسین-2 را که باعث تنگ رگ‌های خونی می‌شود، مسدود می‌کنند.

مهارکننده‌های ACE علاوه بر اینکه از کار سخت قلب جلوگیری می‌کنند، جریان خون را در سراسر بدن بهبود می‌بخشند.

فشار خون شما در حین مصرف مهارکننده‌های ACE کنترل می‌شود و برای بررسی کارکرد درست کلیه‌ها به آزمایش خون منظم نیاز است.

کمتر از ۱ نفر از هر ۱۰۰ نفر در اثر مصرف مهارکننده های ACE دچار مشکل در خون‌رسانی به کلیه‌ها (تنگی کلیه) می‌شوند.

عوارض جانبی مهارکننده‌های ACE می‌تواند شامل سرفه خشک و سرگیجه باشد.

مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-2 (ARBs)

مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-2 (ARBs) به روشی مشابه مهارکننده‌های ACE عمل می‌کنند.

آنها با مسدود کردن آنژیوتانسین-2 برای کاهش فشار خون شما استفاده می‌شوند.

داروهای ARB به طور کلی به خوبی تحمل می‌شوند اما عوارض جانبی آنها می‌تواند شامل سرگیجه خفیف، سردرد و خستگی باشد. آنها اغلب به عنوان جایگزینی برای مهارکننده های ACE تجویز می شوند، زیرا باعث سرفه خشک نمی شوند.

مسدود کننده‌های کانال کلسیم

مسدود کننده‌های کانال کلسیم نیز با شل کردن ماهیچه‌های تشکیل دهنده دیواره رگ‌ها باعث کاهش فشار خون می‌شوند.

این باعث می‌شود که رگ‌ها بازتر شوند و فشار خون شما کاهش یابد.

به عنوان مثال می‌توان به آملودیپین، وراپامیل و دیلتیازم اشاره کرد.

عوارض جانبی شامل سردرد و برافروختگی صورت است، اما این عوارض خفیف هستند و معمولاً با گذشت زمان کاهش می‌یابند.

دیورتیک‌ها

دیورتیک‌ها گاهی اوقات به عنوان قرص‌های آب شناخته می‌شوند، با دفع آب و نمک اضافی از بدن از طریق ادرار عمل می‌کنند.

عمل‌های جزئی و جراحی

اگر رگ‌های خونی شما به دلیل تجمع آتروم (رسوبات چربی) تنگ شده‌اند یا اگر علائم شما با دارو قابل کنترل نباشد، ممکن است برای باز کردن یا دور زدن عروق مسدود شده به اقدامات مداخله‌ای یا جراحی نیاز باشد.

در اینجا برخی از روش‌های اصلی مورد استفاده برای درمان انسداد شریان‌ها آورده شده است.

آنژیوپلاستی عروق کرونر (بالون زدن قلب)

آنژیوپلاستی عروق کرونر (بالون زدن) با نام‌های مداخله کرونری از راه پوست (PCI)، آنژیوپلاستی کرونری از راه پوست (PTCA) یا آنژیوپلاستی با بالون نیز شناخته می‌شود.

آنژیوپلاستی ممکن است یک عمل برنامه‌ریزی شده برای فرد مبتلا به آنژین باشد، یا یک درمان فوری در صورت ناپایدار شدن علائم باشد.

انجام آنژیوگرافی عروق کرونر (نوعی اشعه ایکس که برای بررسی عروق خونی استفاده می‌شود) مشخص می‌کند که آیا شما برای درمان مناسب هستید یا خیر.

آنژیوپلاستی عروق کرونر همچنین به عنوان یک درمان اضطراری در طی حمله قلبی انجام می‌شود.

در طول عمل، یک بالون کوچک وارد می‌شود تا بافت چربی در شریان تنگ شده را به سمت بیرون فشار دهد. این باعث می‌شود خون راحت تر جریان یابد.

یک استنت فلزی (یک لوله مشبک سیمی) معمولاً در شریان قرار می‌گیرد تا آن را باز نگه دارد. همچنین می‌توان از استنت‌های رهایش دارو استفاده کرد. این استنت‌ها برای جلوگیری از تنگ شدن مجدد شریان٬ دارو آزاد می‌کنند.

عمل جراحی بای پس عروق کرونر (عمل باز قلب)

بای پس عروق کرونر (CABG) همچنین به عنوان جراحی بای پس، بای پس قلب یا جراحی بای پس عروق کرونر شناخته می‌شود.

در افرادی که رگ هایشان تنگ یا مسدود شده است انجام می‌شود.

آنژیوگرافی عروق کرونر مشخص می‌کند که آیا شما برای درمان مناسب هستید یا خیر.

«جراحی بای پس عروق کرونر بدون پمپ (OPCAB)» نوعی جراحی بای پس عروق کرونر است. این عمل در حالی انجام می‌شود که قلب بدون نیاز به دستگاه قلب و ریه به تپیدن خون ادامه می‌دهد.

یک رگ خونی بین شریان اصلی که از قلب خارج می‌شود (آئورت) و قسمتی از عروق کرونر٬ فراتر از ناحیه تنگ یا مسدود شده، پیوند (بای پس) زده می‌شود.

گاهی اوقات، از یک شریان که خون را به دیواره قفسه سینه می‌رساند، استفاده می‌شود و به یکی از شریان‌های قلب هدایت می‌شود. این اجازه می‌دهد تا خون بخش‌های تنگ عروق کرونر را دور بزند.

پیوند قلب

گاهی اوقات، زمانی که قلب به شدت آسیب دیده است و داروها موثر نیستند، یا زمانی که قلب قادر به پمپاژ کافی خون در بدن نیست (نارسایی قلبی)، ممکن است نیاز به پیوند قلب باشد.

پیوند قلب شامل جایگزینی قلبی که آسیب دیده یا به درستی کار نمی‌کند با یک قلب سالم از فرد دهنده است.