درمان - آرتریت واکنشی
درمان
آرتریت واکنشی معمولاً موقتی است، اما درمان می‌تواند به کاهش علائم شما و از بین بردن عفونت‌های زمینه‌ای کمک کند.
اکثر افراد ظرف یک سال بهبودی کامل پیدا می‌کنند، اما تعداد کمی از افراد مشکلات مفصلی طولانی‌مدت را تجربه می‌کنند.
درمان معمولاً بر موارد زیر متمرکز است:
پاکسازی عفونت اصلی که باعث آرتریت واکنشی شده است - معمولاً با استفاده از آنتی بیوتیک در مورد عفونت‌های مقاربتی (STIs)
تسکین علائمی مانند درد و سفتی - معمولاً با استفاده از مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن
مدیریت آرتریت واکنشی شدید یا مداوم - معمولاً با استفاده از داروهایی مانند استروئیدها یا داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
آنتی بیوتیک‌ها
آنتی بیوتیک‌ها به خودی خود آرتریت واکنشی را درمان نمی‌کنند، اما گاهی اوقات در صورت ابتلا به عفونت مداوم - به ویژه اگر یک عفونت مقاربتی (STI) دارید، تجویز می‌شوند. شریک عاطفی یا شریک جنسی اخیر شما نیز ممکن است نیاز به درمان داشته باشند.
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی
مسکن‌های ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن را می‌توان برای کاهش التهاب و تسکین درد مصرف کرد.
داروی استروئیدی
اگر التهاب شدید دارید، یا نمی‌توانید مسکن‌های ضد التهابی غیراستروئیدی را مصرف کنید یا برای شما موثر نبودند، ممکن است برای کاهش التهاب، داروهای استروئیدی برای شما تجویز شود.
اگر چندین مفصل شما تحت تأثیر قرار گرفته باشند، ممکن است استروئیدها به صورت قرص تجویز شوند. اگر فقط ۱ یا ۲ مفصل تحت تأثیر قرار گرفته باشند، ممکن است استروئیدها مستقیماً به مفصل یا تاندون آسیب دیده تزریق شوند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
اگر علائم شما پس از چند هفته با درمان دیگر بهتر نشد یا بسیار شدید بود، ممکن است برای شما داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) تجویز شود که باعث کاهش التهاب نیز می‌شوند. آنها ممکن است به تنهایی تجویز شوند، اما می‌توانند در ترکیب با استروئیدها یا مسکن‌های ضد التهابی غیراستروئیدی یا با هر دو نیز تجویز شوند.
متوترکسات و سولفاسالازین رایج ترین داروهای داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) مورد استفاده هستند.
ممکن است چند ماه طول بکشد تا متوجه شوید که دارو کار می‌کند، بنابراین مهم است که مصرف آن را ادامه دهید حتی اگر نتایج فوری را مشاهده نکنید.
عوارض جانبی رایج متوترکسات و سولفاسالازین شامل تهوع، اسهال، از دست دادن اشتها و سردرد است، اگرچه این عوارض معمولاً وقتی بدن شما به دارو عادت کند٬ بهتر می‌شوند.
این داروها همچنین ممکن است باعث تغییراتی در خون یا کبد شما شوند، بنابراین انجام آزمایش‌های خون منظم در حین مصرف این داروها مهم است.
داروهای دیگر
اگر آرتریت واکنشی شما بسیار شدید باشد، ممکن است داروهای قوی تری نیز به نام بیولوژیک تجویز شود.
اینها باید به طور منظم از طریق آمپول تزریق شوند و ممکن است خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهند.
خودمراقبتی
همچنین کارهایی وجود دارد که می‌توانید خودتان برای تسکین علائم خود انجام دهید.
هنگامی که برای اولین بار علائم آرتریت واکنشی را شروع می کنید، باید سعی کنید استراحت کافی داشته باشید و از استفاده از مفاصل آسیب دیده خودداری کنید.
با بهبود علائم، باید شروع به انجام تمریناتی برای کشش و تقویت عضلات آسیب دیده و بهبود دامنه حرکتی در مفاصل آسیب دیده خود کنید.
پزشک عمومی یا متخصص شما ممکن است تمریناتی را برای آرتریت شما توصیه کند. در غیر این صورت، ممکن ا ست برای فیزیوتراپی معرفی شوید.
همچنین ممکن است کیسه‌های یخ و پدهای حرارتی برای کاهش درد و تورم مفاصل مفید باشند. قبل از قرار دادن آنها روی پوست خود، آنها را در یک حوله تمیز بپیچید.
بسته را تا ۲۰ دقیقه در برابر ناحیه آسیب دیده قرار دهید.
آتل، پد پاشنه و کفی کفش نیز ممکن است کمک کند.
چگونه از بازگشت آرتریت واکنشی جلوگیری کنیم
این خطر وجود دارد که در صورت ابتلا به عفونت دیگری، دوباره به آرتریت واکنشی مبتلا شوید. بهترین راه برای جلوگیری از این امر محافظت از خود در برابر بیماری‌های مقاربتی و عفونت‌های روده است.
موثرترین راه برای پیشگیری از بیماری‌های مقاربتی استفاده از یک روش مانع پیشگیری از بارداری مانند کاندوم در طول رابطه جنسی با شریک جنسی جدید است.
درباره بیماری‌های مقاربتی و پیشگیری از بارداری بخوانید.
اطمینان از استانداردهای بهداشتی خوب هنگام تهیه و نگهداری مواد غذایی می‌تواند به جلوگیری از عفونت روده کمک کند. در مورد ایمنی مواد غذایی و پیشگیری از مسمومیت غذایی بخوانید.
علائم
قبلی